31 de mar. de 2012

A ORQUESTRA DE CLARA de Elisa Ramón

COMENTANDO UN CONTO
Aquí temos un novo traballo da nosa "Contista"  Carla, que por segunda vez encargarase de relatarnos este conto no que se usa a música como unha arma para a paz.            




"Clara criouse entre musica. O instrumento que mais lle gustaba era a trompeta. Tocaba en todas partes e todos quedaban coa boca aberta.

Clara tocaba cos pais e a súa música emocionaba a xente.

Clara decatouse de que no mundo habia guerra e que coa musica poderiase solucionar.

Clara recibiu una carta para ir a guerra e co disguesto tocou tres días seguidos. 
Clara colleu o tren e os amigos e familiares foron despedirse.
No tren coñeceu a un pallaso, un mestre, ... que ian á guerra.

                                                            
O pallaso pediulle que lle tocase na viaxe.
Clara fixose amiga dun violinista e tocaron xuntos de noite.
Clara mirou os aramios e tiña medo da guerra.
Cando estaban na guerra Clara empezou a tocar e o violinista seguiulle.
Entón do bando inimigo soou unha frauta e un saxofon.
Os catro musicos vironse as caras e xuntaronse no medio do campo.


Todos empezaron a tocar e os sarxentos berraban.
Os sarxentos unironse e os soldados bailaban.
Todo o exercito recorreu as vilas coa orquestra de Clara.
O grupo faciase mais grande e no mundo aplaudian. E asinaron a paz.
"

                                                          FIN 
                                                          

22 de mar. de 2012

A NUBE DE CORES de Agustín Fernández Paz

COMENTANDO UN CONTO
Carla   será a encargada de contar este conto, cada día lerá un pouquiño e o irá relatando.


          Raquel ten 6 anos e vive cos seus pais na cidade.
       A mestra cando berra ten cara de dragón.

       Raquel fai unha morea de fichas para que Dona Elisa non se enfade.

       O colexio de Raquel ten un patio grande para xogar no recreo.  


                                        Raquel cando chove busca nubes negras
                                 no ceo.
                                         Habia unha enorme nube no medio do 
                                 ceo azul. 


                                        A nube era de cores do arco da vella.
                                        Detívose no patio do colexio e os nenos quedaron asustados.
                                        Púxose a chover pingas de cores.
                                        As pingas caian sen mollar, producían musica           



                                        As pingas tiñan  música de violin, gaita ou órgano.
                                        Todos empezaron a balilar, ata Don Elisa.
                                        A Dona Elisa caiulle na cabeza unha pinga e soou coma un foguete.
                                        A nube marchouse e os nenos quedaron tristes.
                                        Raquel contoulle a historia da nube aos seus pais e non lle creron


                                        O día seguinte  Dona Elisa estaba contenta e distinta.
                                        Os nenos sentaronse na alfombra e a mestra contoulles un conto.
                                        Raquel saiu ao patio e so viu nubes brancas.
   
                                                                                   FIN 




 



              

8 de mar. de 2012

Parabéns para JON

Hoxe fai 8 aniños o noso amigo Jon.
Moitas felicidades dos teus compañeiros, compañeiras e profe.


Foto sacada da Galería do CEIP Leirado

5 de mar. de 2012

A Pantasma do palco

Hoxe estivemos en Vigo mirando esta obra musical. Foi algo diferente e o pasamos estupendo. Por que non comentas algo sobre esta obra? Que personaxe foi o que máis te gustou? Que instrumentos había?




                         



Músicas cedidas polo blog "Sexamos curiosos" de 3º de CEIP Leirado



3 de mar. de 2012

Excursión!!!!!!!!!!!!!

Como nos din os nosos compañeir@s de terceiro no seu blog, "Sexamos curiosos", por fin nos vamos de Excursión. Antes de marcharnos, podemos mirar o que nos comentan.